Mijn jongste zoon trok altijd al, in gedachten, naar verre landen waar alles groter is. De tekening op de kaft is door hem gemaakt, nadat zijn meester een les had gegeven over de wonderen van Amerika.
Nu woont hij, al jaren, in het zuiden van de Verenigde Staten. Hij heeft er een huis gekocht, dat ik moest komen bewonderen. Hij dreigde al met het opsturen van een vliegticket.
Als je niet meer naar buiten wordt geroepen om een boomhut of een hol te inspecteren krijg je dit.
Ik houd niet van vliegen. Daarom boekte ik een bootreis, op een containerschip met passagiersaccomodatie. Niet dat ik graag op de oceaan verblijf. Er is daar zo weinig te zien dat je blij bent met een booreiland.
Maar aan het eind van een week afzien- misschien nog een glimp van de Scilly’s, meer niet- zou ik beloond worden met het binnenvaren van New-York! Die gedachte zou de moed er wel inhouden.
Vier maanden voor vertrek meldde de maatschappij dat het containerschip een andere kant op ging en en stuurde netjes mijn geld terug.
En toen kreeg ik bezoek van een vriend, die vertelde dat hij net uit Amerika kwam, waar hij werk gedaan had, en dat hij er in september weer heen zou vliegen. Precies in het goede seizoen.
Ik greep mijn kans. "Mag ik dan met jou meevliegen? En mag ik dan mijn voeten op jouw schoot leggen?"
Het klonk bijna als een oneerbaar voorstel. Soms ben ik preuts.
Hij zei: "Ja".