Op het station van Zürich, waar over anderhalf uur mijn trein vertrekt.
Onder een vliegende Nana met gouden vleugels leunt een Nana van vlees en bloed op een aluminium fiets.
Twee bejaarden met zwitsere hoedjes, zwitserse vestjes en nog net geen
woudhoorns, komen langs.
Dan drie vriendinnen.
De middelste, lang, dun en kleurloos, is net een wandelende tak.
De andere twee zijn als pompoenen, een oranje en een groene. Zij werken zich waggelend vooruit. Het is een wonder, hoe die dunne tak dat hele gewas bijeen houdt, en op koers, in de woelingen van de ochtendspits.
Ochtendspits? Ik zie weinig haast.
Een menigte van etalagepoppen, die komt hier ook voorbij, zo stijf en onberispelijk gekleed.
En een enkele junk

Van mijn plan is niets terechtgekomen.
Ik was naar het grenswisselkantoor gegaan in Amsterdam, om zwitserse francs te halen, zodat ik hier een kopje koffie zou kunnen drinken, zonder gedoe.
Maar aan het loket werd dat afgeraden: van het tientje dat ik wilde wisselen moesten zij drie euro en nog wat afhouden. Het is veel verstandiger, zei de wisseldame, om in Zürich te pinnen.
Dus heb ik hier wat rondgelopen, in en om het station, maar nergens zag ik zo’n muur. Ik zal de stad in moeten..